Ik ben nog nooit zo zeker van iets geweest als van mijn wens om moeder te worden. En toch is het net dat zelfde moederschap wat me vaak zo onzeker maakt. Steeds op zoek naar een passend evenwicht. Niet te streng, niet te soft. En dan dat verdomde stressmonstertje wat soms jammer genoeg nog overneemt. Betrokken zijn en hun vrij laten bewegen. Ze stimuleren om buiten hun comfortzone te treden en luisteren naar hun grenzen. Leren doorzetten maar ook mogen bijtanken....
Daarbij steeds bedenken dat het niet is wat je aan je kinderen zegt maar wat je zelf als ouder laat zien, dat is wat je kinderen overnemen. Wat toon ik aan mijn kinderen?
Het blijft voor mij met momenten een moeilijke oefening om het passende evenwicht te bewaren. Maar waar ik wel van overtuigd ben is dat de ongedwongen momenten waarin we gewoon samen zijn zo betekenisvol zijn. Die momenten waarin we van mekaar mogen genieten en waarin kinderen kind mogen zijn en waarin ze hun mama gewoon als mens mogen zien. De mama die mildheid aan zichzelf en de ander schenkt.
Geniet van jullie moederschap mama’s, van het goed genoeg moederschap, waar er ook ruimte is voor een minder moment.
Comentários