Dag lieve juf, dag lieve meester,
In tijden van dyslexie, dyscalculie, dyspraxie, autisme, ADHD, ADD, moeilijke thuis situatie’s, langdurig zieke kinderen of collega’s,... is jullie job ver van evident. Het vraagt veel van jullie.
Een betrokken leerkracht die net dat ietsje meer investeert, moeite doet om het kind achter het gedrag of de problematiek te zien maakt een wereld van verschil. Niet alleen nu maar vaak ook in het verdere leven van een kind.
Als we terugdenken komt er wel iemand in ons op, nee niet die ene die ‘de pik op je had’😉, maar die ene leerkracht die jou echt zag.
Voor mij was dat mijn leerkracht Nederlands in het 6de middelbaar. Zij zag het talent in mij dat ik toen zelf niet kon zien. Jij moet maatschappelijk assistent worden zij ze. Ze benoemde vervolgens waar ik volgens haar goed in was. Ik dacht bij mezelf ja ja dat zal wel, die kwaliteit bezit ik helemaal niet.
Het duurde nog heel wat jaren, een therapieopleiding en een hoop mensen die op mijn pad kwamen, voor ik dit zelf ook kon zien. Mijn leerkracht had me toen goed beschreven, zij zag mij nog voor ik mezelf kon zien. Maar mijn leerkracht Nederland had toen wel een zaadje geplant,...
Dus lieve leerkrachten jullie hebben geen simpele job, maar weet dat jullie verschil kunnen maken in het leven van jullie leerlingen.