Mijn gevoelige meid komt na een voor haar lange schooldag, overprikkeld de schoolpoort uit. Ze vraag een 'gesprekje' met mij. In de praktijk mama, zegt ze. Ze weet dat ze daar mijn ongestoorde aandacht krijgt. Want rustig luisteren in de drukke avondspits is niet altijd evident.
Ze kijkt me aan en doet het verhaal van de dag. De tranen rollen over haar wangen. Ik luister rustig naar haar en geef haar de tijd om haar volledig verhaal te doen. Haar tranen mogen er zijn. We bekijken samen wat in het 'hier en nu' helpend is om even tot rust te komen. We spreken af dat we er ook nog op terug zullen komen. Ik geef haar een dikke knuffel en we gaan samen naar buiten.
Aan de deur stopt ze even. Ze kijkt me aan en zegt: mama ik weet dat je therapeut bent hé, en ik wil je niet kwetsen, maar ik voel me nog steeds slecht.
Ik draai me om en kijk haar glimlachend aan. Even denk ik na en zeg dan: Lieve schat, ik ben je mama niet je therapeut. Maar inderdaad ook na een gesprek bij een therapeut kan je je nog steeds slecht voelen. Het zijn geen wondergesprekken waarin je je na één gesprek beter voelt.
Een 'slecht' gevoel, dat hoort er soms bij, dat mag er ook zijn. Ze geeft me een dikke knuffel alsof ze mij nu wil troosten.
Enkele dagen later vertel ik haar dat ik deze wijze zin van haar al in mijn gesprekken gebruikt heb en dat mijn cliënten er ook al om hebben moeten lachen, maar dat het ook wel herkenbaar was
. Je ziet dat ze trots is en zegt als ik terug naar achter ga voor een volgende gesprek: veel succes hé mama en denk aan wat ik gezegd heb.
Komentarai